GARBITEGIA
Duela
gutxi garbitegi bat ireki zuten aurreko eraikinaren etxepean. Hasieran
zentzugabea iritzi nion halako negozio bat abian jartzeari, ergelkeria kasik.
Izan ere, deserosoa da zikindutako arropa, izara eta sukaldeko trapuekin kalera
egitea, zer eta, itxoiten egon ondoren, etxera berriz igotzeko, guztia
lisatzeko betekizuna buruan biraka daukazularik. Are, gurea bezalako hiri
txikiak ez du pelikula amerikarretan agertzen diren garbitegi horien beharrik,
auzoa ez da Brooklyn, pentsatzen nuen nire kautarako, jabeak lokala itxi eta
garbigailuekin beste nonbaitera alde egiteko egunak zenbatzen nituen bitartean.
Bada,
beste hainbatetan bezala, oker nenbilen. Ez negozioak lehenengo minututik
sekulako arrakasta erdietsi zuelako, halakorik ez baitzen jazo, jakina, baizik
eta bazuelako zabalik mantentzeko nahikoa mugimendua. Antza denez, egunetako
izerdi metatua kanpoan garbitzeko premian genbiltzan auzoan, ni artean jabetu gabe.
Erresistentzia ideologikoa izango zen akaso, edo gauzak ezagutu ditugun moduan
mantentzeko grina atabikoa.
Sukaldeko
leihotik auzokideen harat-honat motela nekusan eta, garbitegiko beirate
zabalari esker, banekien nor sartzen zen bertara, supermerkatuko poltsa berrerabilgarriak
kulero, fraka eta alkandoraz lepo. Bazen adineko andraren bat edo beste,
garbitegiraino tirrika-tarraka hurbiltzen zirenak, baita auzoan habia egindako
artista gazte zenbait halaber. Bigarrenean bizi den Karmenen semea ere han
eserita ikusten nuen askotan, zirkinik egin gabe garbigailuaren danborrari
adi-adi beha. Eskizofreniak jota dago gaixoa eta botikek pott eginda uzten dute
usu.
Alabaina,
emakume afrikarrak, izan marokoar, nigeriar nahiz kamerundar, ziren bezerorik
leialenak. Lokal barruko aulkietan orduak ematen zituzten, makinek beren arropa
koloretsuak garbirik noiz itzuliko zain, imintzioz lagunduriko eztabaida
ozenetan katramilaturik egun bat, hurrengoa eta hurrena.
Uste
baino lehen, nire buruari zerbait promes egiten diodan orotan bezala, hitza
jaten amaitu nuen, edo berdina dena, garbitegia zapaltzen. Hainbat faktorek
bultzatu ninduten horretara baina horiek zerrendatzea desenkusa merkeetan
galtzea bezalakoa litzateke: urrikalkorra eta alferrikakoa.
Insomnio
gau batez izan zen. Garbitegiaren neoizko argiek aldizkako deiak bidaltzen
zizkidaten sukaldeko leihoraino eta, loezinak nazkatuta, hiru astetan aldatu
gabeko izarak eta logelako izkina batean metaturiko galtzontzillo eta galtzerdiak
plastikozko poltsa zuri batean sartu eta kaleruntz egin nuen gehiegi pentsatu
barik. Goizeko ordu txikiak izan arren, garbitegia irekita zegoen. Atoan ulertu
nuen negozioaren indargunea: hogeita lau orduz egon zitekeen zabalik, eta
onena, ezein langileren beharrik gabe, ez bazen aldian-aldian mantentze-lanetan
jardungo zen norbait. Bisnes handiago baten azkenaurreko katebegi hura ireki
zuena ni baino azkarragoa zen inondik inora.
Lokal
hustuan sartu nintzen, txanponak eskuan. Garbigailua martxan jarri,
freskagarri-makinatik lata bat te hotz atera eta aulkian eseri, dena bat.
Karmenen semearekin oroitu nintzen orduan. Makinaren mugimendu biribilak
lasaigarriak ziren oso; ura eta xaboia nahasterakoan sortzen zen aparra
ikusteak haurtzarora eraman ninduen atzera. Ene begien aurrean nituen, hartara,
igande arratsez gobada egiten zuen gure amaren irudia, galtzerdi bustien dantza
eroa, bizilagun eskizofrenikoa eta Stephen Frears-en filme hartako hooligan
hura. Beiratearen bestaldean, gainera, gautxorien ibilera nuen entretenimendu.
Auzo
bitxia da gurea, “poliedrikoa” udalak plazaratu gida turistikoaren arabera.
Kanpotarrak ez izutzeko moduko eufemismoa, "gay friendly" edo
"multietnikoa" bezainbat. Etiketek diotena baino gehiago izanagatik,
auzoa halakoxea ere bada. Gauez batez ere, farolen argipean era guztietako
jendea elkartzen baita bazterrotan, izan astegun buruzuri zein larunbat
ilunabar. Horregatik nengoen hain liluratuta garbitegitik ikus nezakeenarekin:
gizon bat adinean sartutako puta batekin prezioa adostu nahirik, arestian
haxixa saltzen ibilitako bi magrebtar udaltzainekin berbetan eta kebab bana
jaten ziharduen bikote gaztea, denak pasatu ziren denbora gutxian ene aurretik,
telebistan legez. Akaso txoko honetan eseri eta ikusitakoarekin eleberriren bat
ondu nezake, etorri zitzaidan burura.
Tea
agortu nuenerako, mozkorren txanda iritsi zen. Bi kale gorago dagoen bebarrutik
botako zituzten ziurrenik. Mikel zebilen haien artean, aspaldiko ezaguna izan
arren lagun minek duten estatusera egundo iritsiko ez dena. Garbitegi barruan
ikusi ninduenean, parranda-kideengandik zertxobait urrundu eta beiratearen
beste aldetik txorakeriak egiteari lotu zitzaion. Sudurra jarri zuen kristalaren
kontra aurrena, ezker masaila eta burua ondoren, eskuak eta gorputz osoa
azkenik, leihoaren aurka kolpea hartu izan balu bezala.
- Garbigailua izorratu al zaik ala? - galdegin zidan sartzerakoan, alkohol kiratsa airean zintzilikatuz.
-
Ez.
-
Hara... - eta pentsakor geratu zen, egin gabe neraman bizarrari begira, zigarreta
bat liatzeari ekiten zion bitartean.
-
Parrandan al habil? - galdetu nion isiltasuna etetearren, baina hasperen ahul
bat baino ez nuen jaso erantzun modura. Begibistakoa zen, eta mozkorregi zihoan
gainera.
-
Eiderrek berriz utzi hau ala? - bota zuen bat-batean.
-
Bai.
-
Ez al din itzultzeko asmorik?
-
Ez zirudik.
Mutu
geratu zen, informazio guztia prozesatzea eta zigarretari azken ukitua ematea
bateraezinak bailiran. Auskalo zerbait sakona gaineratu nahi zuen, une hartan
agertu baitzitzaizkion gau hartako lagunetako bi, haiekin itzultzeko eskatuz.
"Zaindu" mehe bat, besterik ez zitzaion atera parrandan jarraitu
aurretik. Gutxira, lokal txiki hartatik bueltaka nenbilela, garbigailuak
doinutxo bat jaulki zuen. Atetxoa ireki eta, aurreikusi ez bezala, galtzerdi
eta izarak siku zeuden. Hezetasunik gabe, egurastuta.
Igor Mercado Azcuenaga
#ZendaIpuinak
No hay comentarios:
Publicar un comentario